Turbulente jeugd

Ben geboren in 1969 op het platteland. Mijn ouders hadden het goed en vond het fijn thuis. Dat veranderde abrupt toen ik 17 jaar was en ik ’s morgensvroeg van school werd gehaald, dit omdat mijn moeder plotseling overleed na een heel kort ziekte bed. Vanaf toen veranderde mijn leven totaal. Mijn basis was weggeslagen wat maakte dat ik mij stortte op mijn studie. Toen ik 20e was vond ik mijn vader, hij vond het leven niet meer mooi, hij kon het niet meer aan en had besloten om terug naar huis te gaan. Een volgende klap die ik mocht gaan verwerken. Een klap die mij uit mijn lijf bracht en de knop van de automatische piloot was pats boem ingedrukt. Ik voelde niet meer en alles was onder mijn voeten weggetrapt. 

Er brak een depressieve tijd voor mij aan. Ik sleurde mij door de dagen heen en voelde niks. Werd enorm mager en was vaak enorm boos op mijzelf en mijn vriend. Het leven was zwaar en had, voor mij, niet zoveel zin meer. Wist niet hoe ik het wel moest doen. Het maakte mij eigenlijk allemaal niet meer zoveel uit. De arts wist, na lange tijd, ook niet goed wat hij met mij aan moest en schreef mij medicatie voor. maar dit weigerde ik. Ik moest dit toch alleen kunnen…. 

Wat een moeilijke en zware tijd heb ik toen gehad. Echt een eenzame tijd zonder voelen en zonder liefde voor mijzelf en anderen. Dit leven met enorme dalen en af en toe een hoogte punt heb ik gedragen en geleefd. Had geen professionele hulp en samen met mijn vriend sloegen wij ons er doorheen. 

Mijn enorme kracht, discipline en doorzettingsvermogen om er wat van te maken hebben mij door deze periode heen gesleurd. Als ik nu terugkijk en zie wat mij dit heeft gebracht en vooral geleerd, voel ik nog een enorme dankbaarheid en trots. Vaak vroegen mensen of ik ook boos was op mijn ouders en dan vooral op mijn vader. Maar die voelde ik totaal niet. Het was zijn keuze en die snapte ik eigenlijk wel. Het was een man met weinig woorden en kon niet met de situatie omgaan. Tuurlijk zijn er vele andere oplossingen die hij had kunnen nemen, maar die zag hij niet en ik was te jong om hem hierbij te helpen. Ik had er vrede mee en heb hem hiervoor ook vergeven. Dat voelde enorm goed en zijn hulp was er vanaf de andere kant. Dat voelde fijn en vertrouwd. 

Na deze lange weg van stress, boosheid, eenzaamheid en verdriet, ben ik opzoek gegaan naar verbinding. Verbinding met mijzelf, terug naar voelen, terug naar mijn hart, terug naar zelfliefde en acceptatie, terug naar vertrouwen in mijzelf en in het leven.

Een lange maar zeker een mooie zoektocht, met vallen en opstaan, die mij een ander mens heeft gemaakt. Een bewuster mens die vol vertrouwen de wereld inkijkt en durft te voelen wat er in mij speelt en vandaaruit durft te spreken. Mijn licht was bijna uit en nu, nu schijnt mijn licht als een baken een baken voor mijzelf en anderen. 

Wat heeft mij geholpen…

Er zijn vele dingen die ik heb gedaan om tot rust te komen, te luisteren naar wat mijn lijf mij te vertellen had. Maar de adem is wel één van de meest effectieve manieren die mij terugbracht in mijn lijf. Mij hielp om te ontspannen en te voelen. Vooral dat voelen, wat voel ik nou eigenlijk. Door dit te delen werd het mij steeds duidelijker wat voelen nu precies was. Ik was er zover vandaan gegaan, dat ik gewoon niet meer wist wat het was. Maar door het uit te spreken en te delen, kwam het steeds meer en meer terug. Daarnaast zette ik ook meditatie en mijn gidsen en engelen in om de energie in mijzelf meer en meer te veranderen naar zelfliefde. Ruimde ik trauma’s op en kwamen er enorm veel inzichten die ik stuk voor stuk integreerde in mijn leven. Ik veranderde, maar mijn omgeving ook. Er ontstond meer begrip, liefde en acceptatie. 

Wat heb ik uit dit proces geleerd….

Vertrouwen, een enorm vertrouwen in mijzelf en in het leven. Er wordt voor je gezorgd en je hebt ongelooflijk veel kracht en creativiteit om iets moois van het leven te maken.  

Verbinding, door nu met mijzelf en anderen te verbinden kan ik een hart verbinding maken en van daaruit voelen en spreken.

Eerlijkheid, door deze hart verbinding voel ik een sterk vertrouwen en durf ik nu mijn wijsheid te spreken en kan ik anderen helpen.

Vertragen, vertragen geeft ruimte, inzicht en bewustwording. Het was een uitdaging even gewoon niks doen. Lekker op de bank met een kop thee. Maar het is zo belangrijk om je momenten van helemaal niks doen te pakken. Het geeft zoveel meer. 

Delen, het delen wat er is, het uitspreken, waar we ons vaak voor schamen, heeft mij geholpen om dingen te snappen, te voelen, te integreren, ruimte te geven, te accepteren en het hielp mij de pijn te verzachten.